Prema Ginisovoj knjizi rekorda, najveća pahulja izmerena je blizu mesta Misoula u Montani davne 1887. godine.
Prema zapisu bila je široka 38 centimetara i debela čak 20.
Međutim, naučnici sumnjaju u istinitost te tvrdnje.
Naime, pahuljom se smatraju kristali koji koji nastaju smrzavanjem pare i koji oblikuju simetrični oblik sa (najčešće) šest krakova.
Međutim, pahuljom se nazivaju i skupovi kristala koji se međusobno povezuju dok se spuštaju prema tlu, ono što kolokvijalno nazivamo “krpice snega” ili velike pahulje.
Fizičar sa Caltecha, Kenneth Libbrech odlučio je da istraži kolika bi mogla da bude najveća pahulja.
Godinama je fotografisao pahulje koje nastaju u prirodi, a onda je pokušao da stvori pahulje i u laboratoriji. Najveća koju je uspeo da “uzgoji” imala je čak 2,5 cm u prečniku, ali se raspala pod sopstvenom težinom.
Sa druge strane, najveća koju je “uhvatio” u prirodi, pojavila se 2003. godine u kanadskom Ontariju. Svojim fotoaparatom slikao je “divovsku pahulju” prečnika gotovo jedan centimetar, piše Zimo, prenosi N1 Sarajevo.
Ekipi iz Ginisove knjige rekorda predložio je da razdvoje kategorije, tako da je rekord za najveću pahulju ostao još uvek onaj iz 19. veka, a Libbrech je upisan sa najvećim “snežnim kristalom”.
Naučnici koji proučavaju sneg ističu kako zapravo nema fotografskog dokaza za ogromnu pahulju iz 1887. godine već se taj rekord temelji na opisima tadašnjih svedoka.
Današnja moderna tehnologija omogućava naučnicima i fotografima da “uhvate” pahulju i pre nego što padne na tlo i na taj način naprave spektakularne fotografije koje otkrivaju da svaka pahulja ima sopstvenu delikatnu geometriju.
Snežni kristali imaju ceo niz različitih oblika – od malenih iglica do loptica. I naravno, svaka je posebna i jedinstvena.
